Onrecht.....

.....gemeen....machteloos...boos....verdrietig.
En nog veel meer.

Het is gewoon niet eerlijk.

Ik heb lang nagedacht of ik dit wel in een blog moest zetten....maar ik ga het toch doen.

Mijn geweldige dochters hebben Scandinavische namen. Zowel de voornaam als de achternaam. Inclusief een Scandinavische letter die wij hier in Nederland niet hebben....namelijk de Ø....
De man wiens achternaam ze dragen is een Noor.
De man die volgens de Nederlandse wet hun vader is.

In 2001 ben ik getrouwd en na een huwelijk van 8 jaar is de scheiding uitgesproken. Het huwelijk was hels. Het resulteerde uiteindelijk in een vlucht. Ik heb in het diepste geheim de kinderen meegenomen en heb 6 weken ondergedoken gezeten....waarna een heftige vechtscheiding van anderhalf jaar volgde.

Ik treedt verder niet in details. Maar termen als drugs, speed, injectienaalden, psychisch geweld, agressie, woedeaanvallen en angst behoorden bij onze dagelijkse dingen.
Ook werd er door hem een poging gedaan in de rechtbank om de kinderen van mij af te nemen. Dat is hem godzijdank niet gelukt...maar de angst en de paniek die toen in mijn hart nestelde is eigenlijk nooit meer helemaal weggegaan.

In de eerste jaren na de scheiding heeft hij de kinderen regelrechte trauma's bezorgd wat uiteindelijk resulteerde in EMDR...psychologen maar vooral intens verdriet.
En sinds 2013 weigeren de kinderen ieder contact met hem. Enkel en alleen omdat ze panisch zijn voor deze man.
Hij zelf heeft nooit meer naar ze omgekeken. Ook niet met verjaardagen. Ja...1x nog. Toen kreeg de één via whatsapp een felicitatie.....maar de ander was jarig.

Sinds 2015 betaald hij ook de alimentatie niet meer. De achterstand is inmiddels opgelopen tot ruim €15.000,-
Ik heb het LBIO ingeschakeld....en tot op heden zijn ze er nog mee bezig.

Mijn dochters zijn gekwetst tot in het diepste van hun ziel. Niet 1x....maar oneindig vaak.  Ze hebben hem meegemaakt in zijn woede....in zijn agressie....zijn dronkenschap....stoned....
Ze zijn panisch van angst geweest...

De man wiens achternaam ze dragen.....die volgens de Nederlandse wet hun vader zou zijn.
Het woordje Vader.....daar draait alles om.
Naar mijn idee is een vader iemand die zijn kinderen onvoorwaardelijke liefde geeft, een veilig thuis bied....iemand die ze kunnen vertrouwen, hen opvoedt...beschermd...en altijd klaar staat voor zijn kinderen.

Mijn kinderen zijn getraumatiseerd. Hun Noorse achternaam is een pure last geworden.
En dus hebben ze besloten in het dagelijkse leven die naam niet meer te gebruiken. Beide scholen zijn er in meegegaan en de klasgenoten kennen hen ook niet anders dan met de "nieuwe" naam.

Maar....op hun ID staat hun geboortenaam.
De Scandinavische naam met de Ø.
En ook bij de huisarts....de ortho...de tandarts....het ziekenhuis....overal worden ze weer geconfronteerd met hem.
Dan liggen ze bij de tandarts in de stoel....die tuurt naar het beeldscherm....en fronst dan. En altijd komt daar die vraag; Wat is dat voor een naam? Waar komt dat weg? Ohhh dan ga je zeker vaak naar Noorwegen? Wat leuk een Noorse vader.....

Nou nee dus.....
Dan zie ik hun ogen zwart worden. Witte bekkies....
En altijd maar weer een beetje lachen....groot houden....maar hun vingers knijpen vuisten....hun gezichtjes stil....naar binnen gekeerd....intens stil verdriet.....
Klakkeloos geconfronteerd met de persoon wiens naam ze dragen.
Steeds weer opnieuw.
En steeds weer opnieuw word er gepord en gestoken in die grote wond die in hun hart zit....nooit kan het genezen.

Vandaar dat ze een achternaam wijziging willen.
En dat kost veel geld. Heel veel geld.
2 Kinderen kost namelijk €835,-
Maar goed...dat is te overzien. En ik ben begonnen met sparen. Helaas zit ik nu in de bijstand en het sparen is een zeldzaamheid geworden. Toch wilde ik de moed niet opgeven...want dit is te belangrijk. De psychische gezondheid van mijn kinderen staat voorop. Ik blijf sparen.
Toen was daar een heel lief bevriend stel. En zij boden mij aan om dat bedrag voor te schieten zodat die naamswijziging in gang gezet kon worden. En ik zou hen maandelijks terug betalen.
Wat ongelofelijk lief.  Zo'n groot bedrag.

Ik ging me weer verdiepen in de informatie om dit in werking te zetten.
Natuurlijk moet je van alles meesturen. En uitleggen. Enz.
Volkomen begrijpelijk.
Anders kan iedereen zomaar een naam veranderen...en dat is ook weer niet juist.

Maar dan......als je niets vermoedend aan het uitzoeken bent....staat daar doodleuk dat de persoon wiens naam ze dragen toestemming moet geven!
Dat stond er echt. Ik heb het wel 10x  gelezen....maar hij moet echt toestemming geven!
En dat gaat hij nooit doen natuurlijk. Niks fijner als treiteren en pesten....en vooral macht hebben.

Toen bleek ook nog dat hij met de noorderzon vertrokken is vanaf zijn huis. Die verkocht werd door de bank.
Hij heeft mij geblokt op Facebook en whatsapp....hij beantwoord de telefoon niet.
In een mail heb ik hem keurig netjes gevraagd of hij akkoord ging met naamswijziging.
NO.....was het enige wat hij zei. Hij reageerde nergens meer op.

Ik heb het voorgelegd aan het bureau voor naamswijziging.
En zij konden mij geruststellen. Want er is nog een mogelijkheid; de rechter kan plaatsvervangende toestemming geven!
Dan kon het alsnog doorgaan!!!

Ik heb een geweldig gat in de lucht gesprongen! Het kon dus toch!
De volgende stap was om een advocaat te bellen voor de toestemming van de rechter.
Wat blijkt.....?
Dat moet in de rechtbank gebeuren.
En er moet een advocaat ingeschakeld worden. Minimale kosten.... €2000,-!!!
Dus naast de €835,-.....komt er nog minimaal €2000,- bij!!!

En nu is de moed definitief in mijn schoenen gezakt.
Dit kan ik niet bij elkaar sparen. Nooit.
Volgend jaar zal op het diploma van mijn dochter de achternaam prijzen  van diegene die haar getraumatiseerd heeft.

Diegene....die zich haar vader noemt. Die op alle fronten ernstig tekort schiet. Die nooit naar ze omgekeken heeft....nooit naar hen geïnteresseerd is geweest....nooit ook maar 1 vinger heeft uitgestoken naar hun opvoeding. Nooit zijn verplichting is nagekomen. En als klap op de vuurpijl...ze heeft blootgesteld aan gevaar....hun het absolute vertrouwen heeft afgenomen....
En deze man moet eerst toestemming geven.
Hij heeft de macht om mijn kinderen verder te traumatiseren....
Hij heeft de macht omdat hij vader heet te zijn.

En dat bedoel ik met onrecht....gemeen....machteloos....
Hoe idioot is de Nederlandse wet....?
Hoezo toestemming geven???


Maar zo is het gewoon.

En als volgend jaar mijn oudste dochter examen doet....en trots haar diploma in ontvangst mag nemen.....zal er voor iedereen onzichtbaar....een zwarte rand om dat diploma prijken.
Maar ze zal "lachend"...en "blij" met haar Noorse naam ondertekenen....en daarna het diploma in ontvangst mogen nemen.....
Maar ik zal haar trieste ogen zien....gekwetst...oneindig gekwetst....
Door de man wiens achternaam ze draagt.....

Hij is weer schoon.....

Ik heb expres geen foto gemaakt van ervoor.....dat wilde ik jullie niet aandoen 😂 Want niks erger om etensresten van je scherm te moeten schrapen, dan kan je beter een doucheputje leeghalen.

Ik ben nu bijna een jaar een alleenstaande ouder....dat is hoe de gemeente het omschrijft ..... In dit "bijna-jaar" heb ik 1 ding wel geleerd....en dat is DOEN.
Een doucheputje bijvoorbeeld. In ons "dames" huishouden....is zo'n doucheputje een nogal afstotelijk iets.
Zo'n Ieuwww-ding.....in dezelfde categorie als spinnen....
Alleen spinnen kan je nog met de stofzuiger opzuigen....en dan de stofzuiger mond zo snel mogelijk op de grond duwen...en nog paar minuten laten zuigen zodat ie er niet meer uit rent....
Maar dat lukt niet met een doucheputje.
De eerste keer dat dat ding verstopt raakte negeerde ik het gewoon....want als je het negeert dan is het er niet....toch?

Maar op een gegeven moment viel er niks meer te negeren als het water vriendelijk over je voeten kabbelt tijdens het douchen.
Tsja....toen moest ik toch maar es achter de oren krabben hoe dit aan te pakken. Ik had geen zin om voor elk wissewasje zo'n woningbouw-kerel te bellen en ik daar als zo'n hulpeloze huismam moet toezien hoe hij zijn mouwen opstroopt om mijn putje leeg te scheppen😂😂

Na nog wat dagen uitstellen moest het toch maar gebeuren.
Met schroevendraaier....latex handschoenen en een stevige plastic zak sleepte ik me naar de badkamer....
Ik slikte die toch wel gallige brok weg....
Trok de latex handschoenen tot zo ongeveer in mijn oksels....pakte de schroevendraaier in de houdgreep....kneep mijn ogen dicht.....oh...kut...ik zie niks meer.....kneep mijn ogen tot spleetjes....hield mijn adem in....en stak de schroevendraaier in het putdekseltje. Wipte hem omhoog.....en de brok in mijn keel won het bijna om naar buiten te schieten....

Voor me lag de meest ranzige substantie die je in een horrorfilm nog niet verdragen kan....
Walgelijk. Smerig.
En dan te bedenken dat het gewoon van jezelf afkomt. Serieus....heb je daar wel eens bij stil gestaan? Ik toen niet.....inmiddels wel...maar ik kan je ook zeggen dat die gedachte niks veranderd aan het feit dat het gewoon echt heel erg smerig is.

Maar goed....dan komt het ergste....zo lang het stil ligt is het gewoon walgelijk....maar zogauw het verwijderd moet worden word het nog meer dan walgelijk.....
Met uitgestrekte arm stak ik de schroevendraaier in die smerige substantie....
En kokhalzend tilde ik die smurrie omhoog.....die er gelijk weer afgleed en terugplonste.  Uiteindelijk kreeg ik in de gaten wat de beste methode was.....en rolde het à la spaghetti om de schroevendraaier heen en mikte het geheel in de plastic zak.
Na nog wat laatste resten en flink naspoelen kon het putdekseltje weer op zijn plaats en verdween al het douchewater weer direct naar het riool.....

Dit ritueel herhaalt zich vrij regelmatig.  En inmiddels stel ik het niet meer uit....is de brok verdwenen al slik ik nog wel even flink....en het spaghetti draaien is niet meer nodig....gewoon rigoureus de schroevendraaier erin en hoppaaaa zo de plastic zak in....zonder dat het eraf knikkert.

En eerlijk gezegd.....het stelt eigenlijk maar weinig voor...het is in ieder geval beter dan een baby verschonen die aan de diarree is.......

Zal ik het doen?

Zal ik mijn blog nieuw leven in blazen?

Eigenlijk wil ik het wel...mijn kop loopt vaak over van gedachten...over van alles en nog wat. En ik mag graag schrijven, dat is wel een uitlaatklep. Maar schrijven kost ook heel veel tijd. En dat heb ik nou net weer niet zo heel veel.
Aan de andere kant is het misschien juist wel goed....want dan moet ik mijn kont wel aan de stoel hebben....en tijd maken. 

Ik heb jarenlang geblogt. En ik vond het heerlijk. Maar toen was ik fulltime mams....en de meiden sliepen 's middags
en 's avonds lagen ze er na Sesamstraat in.
Tsjonge....wat een mooie tijd was dat....

Zal ik weer beginnen met bloggen?
Weet je wat het leuke aan bloggen is? Je kan dingen die je jaren geleden opschreef gewoon weer terug lezen. En de foto's die je toen plaatste....dat is wel heel leuk hoor.
Niet altijd....het is ook best confronterend soms...en dat is wel es lastig.
En ja ...dan zijn er ook nog mensen die er niet tegen kunnen dat je "alleen maar" over leuke dingen schrijft uit je leven.
Ik heb serieus reacties gehad van mensen....die ik kende.....dat ik alles veel te rooskleurig opschreef. Dat ze niet geloofden wat ik schreef...
Tsja....dan vraag ik me af wat je op mijn blog doet....
Dat heb ik uiteindelijk ook gevraagd....maar dan hielden ze de klep wel dicht.
Voor mij was het duidelijk; nieuwsgierigheid en jaloezie....afgunst...
Eigenlijk belachelijk hè....mensen willen overal een mening over hebben....en ze schromen niet om die maar klakkeloos het web op te slingeren.
Ik begrijp dat niet goed. Altijd maar oordelen....veroordelen....waarom moet dat?

Dat is trouwens wel een mooi onderwerp om over te bloggen🤔
Want dat is natuurlijk het volgende.....waarover blog je?
Nou...eigenlijk geloof ik niet dat dat zo'n probleem zal zijn....
In mijn hoofd speelt zich zoveel af...daar word ik soms stapelgek van.
Wist je dat ik er nog niet zo lang geleden achter kwam dat mensen het gewoon "stil" hebben in hun hoofd?
In mijn hoofd is het nooit stil. Nooit! Mijn gedachten tuimelen de hele dag rond...van de hak op de tak springend....maar nooit is het stil.
Ik was echt stomverbaasd.  En nog steeds kan ik me niet voorstellen hoe het is om een stil hoofd te hebben.
Lijkt me best wel een keer kicken om mee te maken maar eerlijk gezegd denk ik dat ik daar niet mee kan omgaan.

Bloggen....
Misschien moet ik maar weer es een poging wagen.  Gewoon zo nu en dan eens....

Mijn eigen pennenvruchten uit het hart.

"Vruchtenhartje".....het was het lievelingssnoepje van mijn vader....
Toen hij ziek werd stond er altijd een schaaltje met Vruchtenhartjes bij hem...onder handbereik.
Ook zijn moeder....mijn oma....had altijd een schaaltje Vruchtenhartjes in het kastje naast haar stoel. Oma kon niet meer lopen door een hersenbloeding. Ze zat altijd in een hoge comfortabele stoel. Haar linkerarm rustte op een kussen. Haar voeten op een krukje. Een tafeltje over haar benen. Met haar bibberende rechterhand kon ze net de klep van het kastje naast haar openen. Zo'n kastje met een oude radio op een gehaakt kleedje....daarnaast een vogelkooi op standaard met daarin Pietje....die prachtig fluiten kon.....ik bedenk me nu pas dat het in al die jaren wel meer dan 1 Pietje moet zijn geweest....want oma was toch 88 dacht ik....en ze heeft zeker 20 jaar in die stoel gezeten.....Pietje zal toch geen 20 jaar op dat stokje hebben zitten fluiten....toch.....?🤔

Oh ik dwaal af...uhm....als oma met bibberend hand de klep van het kastje openmaakte....zaten wij als etterbakken ongeduldig te wachten dat die magere, met ouderdomsvlekken bezaaide hand eindelijk op de tast het schaaltje met de Vruchtenhartjes vond en langzaam voor haar op het tafeltje zette waarna de hand terug ging om de klep te sluiten.
Wij keken ondertussen de hartjes haast het schaaltje uit....
En als we dan eindelijk 1 (!) hartje mochten pakken hoopten we toch wel op een leuke tekst.

Vruchtenhartjes....ik heb er veel herinneringen aan....ze zijn voor mij toch wel speciaal. Ik was dan ook in shock toen ik kortgeleden las dat de productie van Vruchtenhartjes gaat stoppen.
Zo jammer....

Vruchtenhartjes....ik heb er mooie herinneringen aan....misschien moet ik met Vruchtenhartje nieuwe herinneringen maken....

.....en gewoon weer gaan bloggen.